550 katten en 50 honden in nood
Wij treden op voor Stichting Dierenthuis te Aarle-Rixtel tegen de gemeente Laarbeek. Op het terrein van Dierenthuis verblijven 550 katten en 50 honden die nergens anders terecht kunnen. De gemeente wil ze weg hebben in welk geval ze zouden moeten worden afgemaakt.
Uit de Telegraaf van 14 juni 2008:
DIERENSLACHTING DREIGT!
Hondje Schorrie is 22 jaar oud. Afgedankt door zijn eigenaar én door het asiel geniet hij van een mooie oude dag bij de stichting ’Dierenthuis’ in Laarbeek. Hier verblijven, op een riant perceel van drie hectare, 500 katten en 50 honden. Oude, vaak zieke en altijd krakkemikkige huisdieren die anders een spuit hadden gekregen. Maar van de gemeente Laarbeek moeten alle dieren voor 1 juli weg op last van een dwangsom van 75.000 euro. Want: de grond heeft als bestemming honden- en paardenpension. En, zo redeneren ijverige ambtenaren, in een pension logéér je alleen maar, daar verblijf je niet permanent! Muggenzifterij in Laarbeek…
door MARJOLEIN SCHIPPER
LAARBEEK, zaterdag
In een donker keukenkastje zit hond Marleen. Niet voor straf, of omdat er geen plaats voor haar is. Het is de enige plek waar de zwaar mishandelde viervoeter – ze werd ooit letterlijk opgehangen – een beetje rust vindt. Alice van Duijn haalt haar even naar buiten. Met angstige ogen, het wit duidelijk zichtbaar, rukt ze aan de riem, steigert letterlijk van angst. Als ze even wordt losgelaten vliegt ze met een rotgang – krabbelende nagels over de plavuizen vloer – het veilige keukenkastje weer in.
„Je begrijpt dat ze hier in een asiel niets mee kunnen”, zegt Van Duijn. „Marleen is immers volstrekt niet plaatsbaar, maar eigenlijk ook niet in een normaal asiel te houden. Wij behandelen haar hier met heel veel liefde en geduld. Onze ervaring is dat ook zo’n zwaar mishandeld beest na een aantal maanden toch op adem komt en, hoewel ze altijd zeer schichtig zal blijven, een paar goede laatste levensjaren kan hebben.”
Duur
Bij Dierenthuis ritselt het letterlijk van de zielige beesten: hond Basil, die ooit over het hek van een asiel werd gegooid na vijf jaar verwaarlozing en nu met aandoenlijke zwabberpoten de hele tijd achter Alice aansloft. Jozef, de jackrussellterriër die zo hard is geslagen dat hij er een hersenbeschadiging aan overhield, zodat hij nu blaft als een speenvarken. Jean, die in Thailand als consumptiehond werd aangeboden. De verwilderde kat Cervelaat, onmogelijk in huis te houden, en de grijze vechtersbaas Christiaan, een kat met astmatische bronchitis. Per week gaat er zeshonderd kilo vlees doorheen, om nog maar niet te spreken van de dierenartskosten. „Ze zijn heel coulant, hoor! Maar al die medicijnen zijn nu eenmaal duur.” Alice werkte ooit als vrijwilligster in een asiel. Het ging haar aan het hart om te zien hoe nietplaatsbare dieren, de verwilderden, de mishandelden, de zieken en de zwakken een spuitje kregen. „Ik vond dat er voor hen ook plek moest zijn. Ik nam eens een beest mee naar huis, en nog eens een. Mijn man Steven en ik woonden in die tijd in Wilbertoord, en toen we op een gegeven moment 50 katten en 12 honden hadden, hebben we een stichting opgericht en zijn we donateurs gaan zoeken. We konden het alleen niet meer opbrengen en dreigden zelfs financieel in de problemen te raken. En zoals dat gaat: je raakt bekend en steeds meer asiels belden ons op als ze een ’overschotje’ hadden. Nu hebben we 500 katten en 50 honden, die hier van een paar mooie laatste jaren mogen genieten. Een dierensterfhuis zoals het onze, want dat is het eigenlijk, is uniek in Nederland.”
De stichting Dierenthuis groeide in Wilbertoord uit het jasje en met financiële steun van hun inmiddels zeer begane 800 donateurs („Voor een heel groot deel De Telegraaf-lezers!”) gingen de Van Duijns op zoek naar een geschikt pand met veel buitenruimte. Dat werd in 2007 gevonden in de gemeente Laarbeek. De vorige eigenaar hield hier honden en paarden. Een groot woonhuis met veel bijgebouwen en een 30.000 vierkante meter groot stuk parkachtig aangelegde grond. Bestemming: honden- en paardenpension annex agrarisch gebruik.
De grote woonkamer van de exbewoner is, met zijn marmeren vloer en prachtige schouw, inmiddels omgetoverd tot kattenparadijs. Op een hemelbed en vele kleurige Fatboy-kussens liggen, hangen en spelen tientallen katten. Ook hebben zij een hoog afgerasterd stuk tuin tot hun beschikking: „Deze beesten hebben kattenaids. Mensen slaan totaal op hol als ze dat woord horen. Terwijl het totaal ongevaarlijk en niet besmettelijk is voor de mens. Wel besmettelijk voor andere katten, dus we zorgen er heel secuur voor dat ze binnenblijven”, zegt Alice van Duijn. In andere ruimtes liggen de echt zieke of stokoude beestjes, vaak op warme dekbedjes, krabpalen, in bakken met stro of zelfs in kinderbedjes. Ook is er een speciale kamer voor de dierenarts. Het 30.000 meter grote buitenterrein is opgedeeld in verschillende afgerasterde gebieden met gebouwtjes waar de honderden katten, allemaal gechipt, bij slecht weer een warm onderdak kunnen vinden.
„We zijn het slachtoffer van muggenzifterij”
Hekwerken
„We waren hier zo blij mee”, zegt Steven van Duijn. „Het terrein voldeed aan al onze eisen. De vorige eigenaar hield zeventig honden en had stallen die ook voor ons prima bruikbaar zijn. Bovendien paste de bestemming bij onze plannen. We namen gelijk al het besluit om grote hekwerken te plaatsen om het gebied, zodat de dieren lekker vrij konden rondlopen zonder overlast te geven aan de buren. Op de hekken staat daarom ook nog eens stroom, dat heeft ons alles bij elkaar een ton gekost. We hebben dertig vrijwilligers uit het hele land, die beurtelings dagelijks binnen en buiten komen schoonmaken en opruimen, zodat alles fris blijft en niet ruikt.”
Kort na de verhuizing in oktober 2007, kregen de Van Duijns echter een schrijven dat de gemeente Laarbeek tot ’handhaving’ zou overgaan en de honden en katten verwijderd moesten worden. Volgens de gemeente zou de bestemming honden- en paardenpension ’tijdelijk verblijf’ inhouden en de dieren van Dierenthuis verblijven hier immers permanent; dit nog buiten het feit dat er niet over een kattenpension wordt gesproken. In december werd opnieuw verwijdering geeist, nu met een dwangsom van 75.000 euro. Het echtpaar besloot een kort geding tegen de gemeente aan te spannen.
„We vinden het pure muggenzifterij. Wat maakt het nu uit of een kat of hond hier permanent verblijft of dat hij na vier weken weer weggaat en er een ander dier voor in de plaats komt? Ook zouden we geen hekwerken mogen oprichten, omdat het hier agrarisch gebied betreft. Maar de vorige bewoner had ook hekken; wij hebben alleen betere en mooiere neergezet. Zodat niemand last van ons heeft, want dat is ons voornaamste streven”, zegt Steven van Duijn.
Tijdens een hoorzitting in maart dit jaar werd echter duidelijk dat enkele dorpelingen en het plaatselijke dierenasiel zich tegen Dierenthuis verzetten. De voornaamste klager, een kunstenaar die nota bene op een kilometer afstand in het bos woont, liet weten niet meer te kunnen werken vanwege de stankoverlast. Volgens het plaatselijke asiel zouden er regelmatig ’aidspositieve katten’ van het terrein ontsnappen. Verschillende Laarbekenaren vonden het opnemen van zieke katten sowieso van de gekke; zij zouden maar, net als landbouwdieren tijdens de mkz-crisis, geruimd moeten worden.
Bestemmingsplan
De gemeente Laarbeek laat bij monde van voorlichter Linda Jacobs-Derks van de Ven weten dat de gemeente al vóór de verhuizing van Dierenthuis naar Laarbeek heeft laten weten dat de vestiging mogelijk botste met het bestemmingsplan. Later zijn van dertien omwonenden verzoeken om handhaving ontvangen. „De vestiging is in strijd met het bestemmingsplan Buitengebied. De permanente opvang van honden en katten is wezenlijk anders dan een honden- en paardenpension. Wezenlijk onderdeel van de bedrijfsvoering is het vrij laten rondlopen van honden en katten op het buitenterrein. Dat is niet toegestaan op basis van de geldende Alca-bestemming; agrarisch gebied met landschappelijke, cultuurhistorische en/of abiotische waarden. Zelfs als de activiteiten van de stichting geschaard moeten worden onder het begrip ’agrarisch verwant bedrijf’ is er geen mogelijkheid tot legalisering, want nieuwe agrarische bedrijven horen volgens het streekplan thuis in een kernrandzone”, aldus de woordvoerder. Ook zou Dierenthuis qua geluidsoverlast te dicht bij de buren liggen.
De voorzieningenrechter gaf de gemeente Laarbeek in april gelijk. Hier was geen sprake van ’tijdelijk verblijf’ zoals bedoeld in de term ’pension’. „En nu zijn we genoodzaakt om de juridische strijd aan te gaan”, zegt Alice van Duijn, die inmiddels via www.dierenthuis.nl een handtekeningenactie is gestart. „We dreigen het slachtoffer te worden van ambtelijke scherpslijperij. We kunnen de dieren niet verplaatsen, waar moet je met 50 zieke honden en 500 zieke katten naartoe? Dat betekent dat ze moeten worden geruimd, afgemaakt.”
Advocaat Bob van der Goen vindt dit nog lang geen gelopen race en gaat nu de zaak voorleggen aan de meervoudige kamer van de rechtbank: „Wat is de bedoeling van de wet? Toch niet om mensen op woorden te vangen; het gaat om de intentie. Ik heb de gemeente inmiddels gesommeerd om tot de nieuwe uitspraak geen uitvoering te geven aan de handhaving. Er moet een belangenafweging worden gemaakt. Ruim 550 dieren zomaar laten afmaken vanwege de uitleg van het woordje ’pension’ is toch niet meer van deze tijd? En waar staat eigenlijk dat mijn cliënten er als particulier geen 550 huisdieren op na mogen houden? De gemeente Laarbeek is gewoon op zoek naar een stok om de hond te slaan!”
Uit het AD van 14 mei 2008:
Waar moeten die dieren straks heen?
Een poging een schorsing van het besluit van de gemeente te krijgen mislukte. Er zijn vijfduizend handtekeningen ingezameld. Momenteel is er contact met de bekende advocaat Bob van der Goen. Voorlopig is er tijd tot 1 juli. Maar dan? Hoe moet het dan met Schorrie, die tegen alle verwachting in alles tot nu toe overleeft? “Stel dat we hier weg moeten? Wat moet er dan met de dieren gebeuren? Dan kunnen we niets anders doen dan ze afmaken. En daar willen we niet eens aan denken.”