Verliefd

“Mijn vrouw is een jihad tegen mij begonnen,” zei de cliënt die tegenover mr. Just zat, “maar ze krijgt geen cent.”

Bontema en zijn vrouw dreven samen een importzaak in cadeauartikelen, gevestigd in een kapitaal pand waarin ze ook woonden. Nu ze uit elkaar gingen moest er heel wat gescheiden en gedeeld worden en mr. Just had er zijn handen vol aan. De onderneming en het onroerend goed zouden verkocht worden en de opbrengst verdeeld. Dit was voor ieder van hen meer dan genoeg om van te leven; als hij alimentatie bedoelde had Bontema gelijk: hiervoor hoefde hij geen cent te betalen. Des te verbetener werd er gestreden om de waarde van de goederen die ieder mee wilde nemen en aan de ander moest vergoeden. Maar eindelijk was alles in kannen en kruiken. Nog éénmaal verscheen Bontema bij mr. Just op kantoor om hem te bedanken en te vertellen dat hij op reis ging. Eigenlijk had hij als hardwerkende zelfstandige nooit echt vakantie genomen. Nu moest het er maar eens van komen: hij vertrok voor een paar maanden naar Portugal. En misschien zou hij er een huis kopen en voorgoed wegblijven. Het zag er dus naar uit dat hij Bontema niet meer zou zien. Het leek dus een afscheid, maar het zou anders lopen.

“Meneer Bontema voor u in de wachtkamer,” meldde zijn secretaresse een paar maanden later. Het stormde en de regen kletterde tegen de ramen. Bontema? Ze moest zich vergissen. Die zat toch zeker hoog en droog in het zonnige zuiden?
Maar zijn secretaresse had zich niet vergist: het was Bontema. Maar hoewel gebruind door de zon, zag hij er ouder uit. Voordat hij begon, zuchtte hij diep en begreep mr. Just al dat er iets helemaal misgegaan moest zijn.

In de bar van het hotel had hij haar de eerste avond al ontmoet en het was liefde op het eerste gezicht geweest. Van beide kanten, ja. Ook al was ze nogal wat jonger. Dat leek een probleem. Maar zij had zijn bezwaren weggewuifd. Hij was voorgesteld aan haar familie en er was zelfs sprake van een huwelijk. Omdat ze in die landen nog zo zijn, stond ze erop dat hij niet bij haar overnachtte. Om toch zo dicht mogelijk bij elkaar te zijn had hij voor haar een appartement gekocht, vlak naast zijn hotel. Ze was nog niet goed en wel geïnstalleerd of ze hadden ruzie gekregen, hij wist niet meer waarom. Toen hij weer aanbelde had ze geroepen dat ze hem nooit meer wilde zien. Wat hem nog het meest gegriefd had was dat ze al zijn bezittingen in zijn badjas had gedumpt, deze had samengeknoopt en de trap had afgesmeten. En daarmee al zijn illusies.…

“Hoeveel heeft u haar gegeven, alles bij elkaar?” vroeg mr. Just. “Ze vond het beter alles op haar naam te zetten.” Mr. Just knikte en hij begreep dat zijn voorheen zo welgestelde cliënt nu ridder te voet was. Hij belde met een confrère in Lissabon. Zijn vermoeden was juist: ook in Portugal stond in de wet dat giften ter zake van het huwelijk konden worden teruggevorderd. Maar dat was een lange weg…. “Hoe heb ik zo stom kunnen zijn,” zuchtte Bontema.” Ik heb altijd grote zaken gedaan, dat weet u wel. Maar nu…. ziet u, nu was ik verliefd.”

Wilt u meer informatie?

Wij vernemen graag met welk juridisch vraagstuk we u kunnen helpen