Op aanraden van Martin Ros en mijn zoon geloof ik kocht ik voor € 1 Opinio. Nou, best wel hoogstaand, daar hadden ze gelijk in, maar niet zoveel wat je ook al niet in de bijlagen van NRC of Volkskrant had kunnen tegenkomen, was mijn eerste indruk. Maar ha! Wat tref ik op pagina twee?…
“Welke cliënt belt er nou op zondagochtend?” zei zijn vrouw, terwijl ze de hoorn aan mr. Just aanreikte. Een zekere Cornelius had haar bezworen dat het zeer, zeer dringend was. En nee, het kon niet wachten tot maandag. Mr. Just kende Cornelius wel. Hij behartigde al jaren zijn zaken. Maar wat hem nu overkomen was……
Met opgestreken zeilen was ze zijn kantoor binnengekomen: mevrouw Duyvestein-van Waerdenborgh. Nee, ze had geen afspraak. Maar ze verlangde direct mr. Just te spreken. Wat voor zaak het was? Een schadeclaim en een hoge ook. Dat moest de secretaresse maar aan mr. Just overbrengen. “Het is affreus!” viel ze met de deur in huis toen…
In deze tijd, waarin de wereld geschokt reageert op de ramp in New York, moest mr. Just weer terugdenken aan de nasleep van de ramp waarbij hij beroepsmatig voor de slachtoffers zou optreden. In omvang niet vergelijkbaar, maar voor de mensen die er door getroffen werden natuurlijk even zwaar. Vaak zou hem gevraagd worden hoe…
Dat het onder hondenliefhebbers niet altijd pais en vree was, had hij wel eens gehoord, maar dat het zo hoog kon oplopen, had mr. Just toch niet kunnen vermoeden. Tegenover hem zat Gerard-Jan, een jongeman met een tot in de puntjes verzorgd uiterlijk, wiens getinte huidskleur verraadde dat hij frequent in aangename vakantieoorden vertoefde (of…
“Mijn vrouw is een jihad tegen mij begonnen,” zei de cliënt die tegenover mr. Just zat, “maar ze krijgt geen cent.” Bontema en zijn vrouw dreven samen een importzaak in cadeauartikelen, gevestigd in een kapitaal pand waarin ze ook woonden. Nu ze uit elkaar gingen moest er heel wat gescheiden en gedeeld worden en mr….
Dr. Zuckerman was geneesheer-directeur geweest van een ziekenhuis, maar had zijn onroerend goed op het goeie moment verkocht en was vervroegd uitgetreden. Om fiscale redenen was hij verhuisd naar even over de grens van België en sindsdien verveelde hij zich te pletter. “Zelfs dit mormel doet niet wat ik zeg,” mopperde hij en wees op…
Mevrouw Coltschrek was te geëmotioneerd om uit haar woorden te komen. “De ploert!” riep ze opnieuw en barstte in tranen uit. Slechts stukje bij beetje vernam mr. Just het verhaal: dertig jaar waren ze getrouwd geweest en hadden ze dag en nacht gewerkt in hun zaak, een handelsfirma in cosmetica. Dertig jaar zaten ze tegenover…
In het voormalige vissersdorp was Koeleman een geziene figuur. Hij was voorzitter van de vereniging van visverwerkende bedrijven en lid van het kerkbestuur. Mr. Just kende hem sinds hij geadviseerd had bij de overdracht van Koeleman’s fileerbedrijf aan zoon Douwe. Het was een jaar geleden dat het contract op het advocatenkantoor getekend was. Hij had…
“Melchior was een prachtige, trotse haan. Het leek wel of hij telkens ons grasveld aan het opmeten was, zo zorgvuldig en bedachtzaam zag je hem er rondstappen. Twaalf was hij al. Tamelijk oud voor een haan. Hansje had hem van zijn geboorte af gekend en kon zich niet heugen dat hij anders gewekt was dan…